Ambitie zonder hoofd

M’n allerbeste outfit en een buik vol kriebels, dat is wat ik met me meebracht op mijn 23e verjaardag en tevens eerste werkdag. Het grote mensen leven stond op het punt om te beginnen terwijl ik nog alles behalve volwassen was. Sinds de befaamde krabbel werd ik door vrienden, familie en wildvreemden geapplaudisseerd dat ik, nog voor het formeel afronden van mijn studie Communicatie (there you go), een werkplek voor mezelf had weten te versieren. En dat ook nog eens in de branche waar duizenden mensen willen werken. De wereld van branding, design en reclame lag aan mijn voeten en velen leken te denken dat het woord ambitie op mijn voorhoofd getatoeëerd stond. Myself included. Dat ik eigenlijk niet zo goed wist wat ik nou echt wilde, was voor niemand een probleem. “Ga er gewoon lekker voor, dan kom je er vanzelf wel achter”.

Drie jaar later, één bureau en vier functies verder ben ik er nog steeds niet achter. Met regelmaat vraag ik me af: was het nou echt ambitie, of was ik de sleur van vier jaar studeren gewoon een beetje zat. Toe aan iets nieuws? Was het toetreden tot deze wereld vol onredelijke verwachtingen, stress en lange dagen nou echt mijn droom, of vond ik het gewoon wel gaaf klinken? De kriebels in mijn buik hebben plaatsgemaakt voor chaos in mijn hoofd. Het woord op mijn voorhoofd is vervangen door ‘onrustig’ en voor sommige mensen zelfs in ‘zeurt te veel’.

Dat ik elke maand de huur kan betalen, een nieuw paar schoenen koop en een pensioenregeling heb is voor de oudere generaties blijkbaar het ultieme summum voor een 26 jarige. Maar in plaats van dankbaar te zijn voor het feit dat ik een toffe baan heb, ren ik rond als een kip zonder kop. Vol met onrealistische dromen, passie en onwetendheid. Met de neiging om vooral niet te willen zijn waar ik me nu bevind, kom er elke keer weer achter dat het gras niet groener is aan de overkant. Niet als je het niet echt met regelmaat water geeft in ieder geval. Ik wil alles meer, alles anders, maar laat me vooral geen keuzes maken. Die kunnen wellicht verkeerd uitpakken. En dat is een risico wat ik op mijn 26e natuurlijk niet meer kan nemen. Auch, zelfs ikzelf voel de sarcastische ondertoon van die zin.

Wanneer gaan dromen over in ambitie en ambitie over in waanzin? Wanneer moet je je laten leiden door onrust en wanneer moet je gewoon even rustig blijven? I’m not sure yet maar ik laat het je weten wanneer ik erachter ben. Tot die tijd ren ik nog even door. Soms met, soms zonder kop. Soms met, soms zonder kriebels in mijn buik.

Gepubliceerd op ambitieuzemeisjes.nl.

#work #life #thoughts #millenial