De harde waarheid

Het is uiteraard al donker en de kou zorgt ervoor dat ik er weer eindeloos lang over doe om mijn fietsslot te openen. Wanneer het me dan toch lukt pak ik nog gedachteloos mijn iPhone er weer bij. Voordat ik het weet heb ik met mijn half bevroren wijsvinger het vierkante Rabobank logo aangetikt. Had ik beter niet kunnen doen. 16 is het getal. Of nee, 16,07. Zestien hele euromunten en 7 cent die ik nog in mijn bezit heb. Met nog precies 14 dagen te gaan in deze maand kijk ik nog eens boos naar het gebouw waar ik net uitgekomen ben. “Ik werk verdomme veel te hard voor de hoeveelheid geld die ik krijg” is zoals vaak de gedachte die door mijn hoofd schiet. 200% loonsverhoging is wat ik zou moeten krijgen! Dat is de grote leugen die ik mezelf maar al te graag voorhoud. Feit is: ik spendeer verdomme veel te veel voor de hoeveelheid geld die ik krijg. Laat dit nou precies de harde waarheid zijn die ik liever ergens achter in mijn gangkast parkeer. Echter, dat past niet. Elke keer als ik die gangkast open doe, staren zo’n 30 paar schoenen mij schuldbewust aan. Ik kijk schaapachtig terug. 30 paar schoenen, gekocht van dat geld waar ik verdomme zo veel te hard voor werk. 30 paar schoenen, die paar voor paar, keer op keer, bijgedragen hebben aan het feit dat ik halverwege mijn maand over moet stappen op water en brood. Gangkast is dus geen optie, dan moet die ellendige waarheid zich maar verbergen in mijn kledingkast. Ho. Hahahaha. Grapje zeker. Daar liggen mijn dierbaarste bezittingen, die items die mijn dag maken en ervoor zorgen dat ik elke keer onweerstaanbaar ten tonele kan verschijnen. Or so I like to think. Dat ik ze dan na 5 keer dragen de rug toekeer, weegt niet mee dat het een jaar later, bij het weggooien, ineens ‘mijn lievelings’ is. Weggooien, no way! Mijn laatste hoop om de realiteit weg te kunnen stoppen, ligt onder mijn wasbak. Helaas lijkt het ook daar een te drukke bedoening. Geen plaats voor meer, dat mag niet van de brandweer. Want brandgevaar is daar zeker: de vele potjes nagellak, bussen haarlak, mouse, make-up en honderdduizend andere spulletjes die beloven dat mijn haar hetzelfde volume krijgt als dat van Marilyn Monroe. Ik ben de geilste droom van elke marketeer. Die lekkere oneliners over die waardeloze producten; ik geloof ze. Ik geloof, dus ik koop. Ka-ching. Meer dan eens denk ik dat een nieuw paar sneakers, die fantastische spijkerbroek en die revolutionaire make-up mij ultiem geluk gaan brengen. Wanneer de outfit zich dan in het echt manifesteert, is dat ultieme geluksgevoel niet meer dan een anti-climax. Een mooie anti-climax, dat dan weer wel. Terwijl ik op mijn fiets stap en een laatste vuile blik op het kantoor werp, zucht ik diep en weet ik dat er niets anders op zit dan die harde waarheid midden in mijn woonkamer te gaan leggen (naast mijn nieuwe bank en eetkamerstoelen). Zodat ik er daar eens goed over kan struikelen, het bestaan zo lang mogelijk proberen te ontkennen. Om er vervolgens vanuit mijn ooghoeken stiekem naar te gluren en het uiteindelijk onder ogen te moeten komen. Tot die tijd, eet ik wel even bij mijn vriendje.  

#werk #geld #throwback