Als de deadline van je dromen nadert
- Jill Witteman
- Jun 24, 2017
- 2 min read

Ik hik tegen een deadline aan, al een paar weken. Een keer in de zoveel uur krijg ik een stressaanval en deze frequentie neemt met name toe als ik in bed lig. Mijn vingertoppen zijn afgekloven, mijn hoofd draait overuren. “Heb je hier wel aan gedacht? Staat dit al op je lijstje? ‘Wat als het nou he-le-maal niet goed gaat komen?” Allemaal vrij logische gedachtes en reacties als je je scriptie moet inleveren of een sollicitatie voor je droombaan hebt. Echter, mijn deadline is 26 juni, 16:25 uur. Juist, mijn deadline is het halen van het vliegtuig wat ons naar Vietnam brengt, waarna we 7 maanden lang gaan rondreizen door Zuid-Oost Azie. Classic me, ik ga eindelijk een jarenlange droom laten uitkomen en ik schijt alle kleuren van de regenboog.
Inmiddels staat de inboedel van ons huis op iemand anders zolder, zijn mijn all stars ingewisseld voor Teva sandalen (die schijnen weer een beetje hip te zijn, dus give me a break) en zit de rest van mijn leven in zip-lock bags om ergens onder in mijn backpack geduwd te worden. In het speciale mapje voor ‘belangrijke papieren’ zit in tweevoud de visumaanvraag voor Vietnam en 6 kopietjes van m’n paspoort. En al enige weken terug heb ik me vol laten spuiten met elk vaccin wat er maar verkrijgbaar was. I got this!
Ik ben zo goed voorbereid, waarom dan die stress? De gebruikelijke angst voor het onbekende (spinnen, kakkerlakken en ander tuig). Maar ook het feit dat deze controlfreak zonder solide plan op pad gaat, waar ik normaal alles tot in de (irritante) details uitzoek en stippel. Misschien omdat ik nog nooit van zoveel mensen afscheid heb moeten nemen. Nog nooit heb ik zoveel geknuffeld, gezegd dat alles wel goed komt en dat ik ze ga missen. Maar die knuffels kreeg ik wel allemaal vol liefde terug, en dat neem ik met me mee het vliegtuig in. Maakt die deadline misschien toch ook wel weer wat draaglijker.
コメント