Vietnam 1.0: Infecties, kakkerlakken en 1000 traptreden.

"Weet je nog toen we in Halong Bay waren, Jill niet naar de wc durfde omdat die bezet was door een kakkerlak en Tom niet kon wachten tot hij naar het ziekenhuis mocht met zijn etterende teen?" Dat zullen we over 10 jaar zeggen, en er dan keihard om lachen. Nu heb ik me de afgelopen dagen iets te vaak als een boer met kiespijn gevoeld en dwong mezelf meer dan eens te denken "dit is allemaal een groot avontuur".  

Dat grote avontuur begon met wat tranen op Schiphol (want waarom gingen we dit in godsnaam ook al weer doen?) en een veel te zware backpack. Gelukkig een voorspoedige vlucht naar Qatar, Bangkok en eindbestemming Hanoi. Hanoi, waar je denkt omver gereden te worden door een van de 6 miljoen scooterrijders, maar dat toch nooit gebeurt. Waar halve liters bier een euro kosten en je af en toe je adem inhoudt wegens een niet herkenbare doch uitermate ranzige geur (maar vaak genoeg ook juist je neus achterna wilt gaan). Hanoi, waar de mooiste bezienswaardigheden (denken we) dicht zijn op alle moment dat wij naar binnen willen en waar koffie de allerlekkerste godendrank is die je met je jetlaggerige hoofdje wilt verorberen. En Hanoi waar Tom het voor elkaar kreeg om op dag 3 een soort houten stok z'n teen in te rammen maar we niet bedachten dat een dokter wellicht een goed idee zou zijn. Ondanks (of juist dankzij) al het zweet, de duizenden prikkels en een bloedende teen, genoten we optimaal. 

We waren het er wel over eens dat dat genieten van de hecktiek snel omgezet moest worden naar pure ontspanning. Dus boekten we een driedaagse trip naar Halong Bay en een tweedaagse trekking naar Sapa. En ja, we wilden prima wat meer Vietnamese Dong neerleggen als dat betekende dat ik geen confrontatietherapie hoefde te doen voor mijn kakkerlakken en spinnen fobie (je weet nu al waar dit naar toe gaat).  

Halong Bay is prachtig, dat zullen de miljoen andere reizigers, die er tegelijkertijd met ons waren, ongetwijfeld bevestigen. Maar echt, elk uitzicht is een ansichtkaart. Al schuifelend door een enorme grot, kayakend op het groene water of doezelend op de boot, indrukwekkend is een understatement. Met daarbij de kanttekening dat het ook vrij indrukwekkend is hoe de mensheid deze aardbol aan het vern**ken is door overal z'n troep maar van zich af te gooien. Goed, Greenpeace mode uit. De eerste nacht sliepen we op de boot en hadden we een heerlijke hut. Op dag twee begaven we ons naar een onbewoond eiland met daarop een 'resort'. Onbewoond betekent in dit geval 'niemand wil erheen' en resort kon je meer interpreteren als 'we gooien wat hutjes op een strand en laten daar ongedierte in wonen, oh en heel af en toe mensen'. De confrontatietherapie bereikte zijn hoogtepunt (of dieptepunt, whatever you like) toen ik de wc bril optilde om daar de mother of all kakkerlakken aan te treffen. Je begrijpt, ik ben een dag niet naar het toilet geweest. Je vraagt je nu af, "waarom zijn jullie naar Azie gegaan als je niet eens kakkerlakken kunt handlen". Ook ik stel mezelf die vraag regelmatig. Ik kom erop terug zodra ik een antwoord heb kunnen formuleren.

Onze volgende trip was naar maar liefst twee ziekenhuizen in Hanoi. Na drie dagen pijn en ellende bleek Tom zn wond toch ietwat geinfecteerd. De ziekenhuizen in Hanoi, waar niemand engels kan en ze zelf bij de apotheek het woord 'doctor' niet begrijpen. Waar de eerste hulp eruit ziet als een slagveld. Waar de zusters gewoon op slippers lopen en de prijzen lekker europees zijn (sorry reisverzekering, er komt een factuurtje aan). As you can see zijn We al lekker bezig met memories voor life te creeeren. Inmiddels zit Tom aan de antibiotica, zijn teen mag blijven. Dat hij (en dus wij, want solidair) 10 dagen geen hanoi biertjes mag nuttigen zien we maar als een 'goede detox'. Ik kan eindelijk mijn groep 8 EHBO cursus in de praktijk brengen. Daar excelleerde ik in vinger verbandjes, de grote teen kan ik nu aan mijn skillset toevoegen. Ohja, op de vraag of hij nog wel onze trekking mochten doen, begon de dokter heel hard te lachen. Die tweede trip is dus even on hold gezet (tot in een volgend leven?). In plaats van Sapa hebben we ons richting Mai Chau begeven (daar hebben ze ook bergen en rijstvelden, dus prima). Na het kakkerlakken hutje op Monkey Island, woonden we nu in een waar paleis. De luxe poes in ons is ontwaakt. Onze bungalow, het eten en de omgeving hebben wel een plaatsje in ons hart veroverd. 

Tijdens ons mountainbike ritje door de rijstvelden kwamen we erachter wat reizen in het regenseizoen nou eigenlijk betekent. Een modderbehandeling in de spa is er niks bij. Vandaar ook dat mijn lievelingsshirt er inmiddels uitziet alsof ik ondersteboven naar de wc geweest ben (als je snapt wat ik bedoel). Ook hebben we even een trap met 1000 treden beklommen. Om half 10 's ochtends. In de brandende zon. Heb je wel eens zweet in je ogen gehad? Je wimpers een waterval? Nou goed, dat had ik dus al na 50 treden. Leuke workout, dat wel. Tom kon daarmee de 15 springrolls tijdens de lunch weer rechtvaardigen. 

Ondanks dat we genieten is dat reizen dus toch iets minder soepel begonnen dan het idylische plaatje in mijn hoofd. Maar goed, over tien jaar lachen we erom, toch?