Vietnam 2.0: Vietnam under construction

Samen met nog 40 andere fietsers sta ik te wachten op groen, we willen oversteken op het Weesperplein. We trekken op zodra het stoplicht verspringt. Vanuit mijn ooghoek zie ik een dame aan komen rijden op een Vespa. Ze komt van rechts en ziet eruit alsof ze toch echt wat vaker de fiets zou moeten pakken. Ze komt van rechts, er staan haaientanden. Maar wij zijn 40 fietsers die een drukke weg moeten oversteken in de 10 seconden dat het licht groen is. Ik weet wat er gaat gebeuren voordat het werkelijk gebeurt. De Vespa dame maakt geen aanstalten om af te remmen, een hand over haar hart te strijken en voorrang te verlenen. Ze lijkt zelfs te accelereren. De voorste fietser staat van schrik op de rem en wordt op een haartje na gemist. Wij, de andere fietsers staan daarmee ook op de rem. De onoplettenden onder ons zijn genoodzaakt ontwijkmanouvres in te zetten. Het scheelt weinig maar het gaat allemaal net goed. Mevrouw Vespa is het daar niet mee eens. Van het moment dat ze de fietser bijna raakt breek ze los in een tirade vol woorden die ik hier niet zal herhalen. Dit geschreeuw houdt aan terwijl zij zelf voor het stoplicht staat en ik allang voorbij gereden ben. Haaientanden zijn haaientanden, regels zijn regels.

Hier in Vietnam zijn er geen regels. Op de weg doe je je ding, zoals jij denkt dat het moet. Links of rechts inhalen? Geen probleem. Een rood stoplicht? Gewoon doorrijden. En waar ik in het begin dacht dat het allemaal fantastische chauffeurs zijn, heb ik mijn mening inmiddels bijgesteld. Ze kunnen er niks van. Maar door schade en schande leert men ontwijken, want dat kunnen ze als de beste. Hoewel.. volgens een taxi chauffeur vallen er per dag 25 verkeersdoden in dit land. Wellicht zei hij dit in de hoop dat wij vooral met hem zouden blijven rijden en ons geld uit zouden geven, maar het is wel een van de redenen waarom wij ervoor gekozen hebben om in Vietnam niet zelf op een scooter te stappen. Daarom is de fiets een door ons geliefd vervoersmiddel geworden. Als senior stel op ANWB vakantie hebben we hier vele plekken ontdekt op onze stalen ros. In Ninh Binh onderzochten we de karstbergen van Tam Coq: Halong Bay op land, de filmset van de laatste King Kong film (aap niet gezien helaas). Als het niet op twee wielen kon, namen we de benenwagen, 500 traptreden omhoog voor het mooiste uitzicht so far. Soms waren we helemaal alleen, soms kwamen we andere reizigers tegen die samen met ons verwonderd keken. Deze omgeving is gemoedelijk, ontspannen en adembenemend. Noord Vietnam, je blijft om, onder, boven en naast je kijken om steeds weer verrast te worden. Toen we op een dag meer dan 45 km getrapt hadden en onze huid in vuur en vlam stond (oops zonnebrand vergeten) leek het tijd voor een nieuw vervoersmiddel: de sleeperbus.  

Elke backpacker kent ze en gruwelt van ze. Ik vind ze geweldig. Een bus met daarin een (soort van) bed, geniaal toch? Van a naar b én een overnachting uitsparen. Tel daar schreeuwende buschauffeurs, kotsende kinderen en gekke locals die in het gangpad slapen bij op en je hebt een fantastische nacht! Ik ben voor de verandering eens niet sarcastisch, dit vervoersmiddel mag blijven. De sleeperbus bracht ons in Hue, een stad midden in Vietnam die door de meeste reizigers overgeslagen wordt of enkel gebruikt als doorreis plek. Het lot (daar geloof ik heilig in) had voor ons andere plannen. We waren zo aan het doorknallen met reizen dat tot rust komen er niet echt inzat. En daar was het tijd voor. Tom z'n teen (weten jullie het nog?) bracht ons deze welverdiende rust. Na 10 dagen antibiotica leek er namelijk weinig verbetering te zijn. Het ziekenhuis in Hue was weer een grote chaos. Wil je aan de beurt komen, dan loop je gewoon een kamertje in en moeten ze je maar gewoon helpen. Hier werd gezegd dat we andere antibiotica kregen. Echter, ons MWOA (Medisch Wonder Op Afstand), Joris, had gezegd dat hij de wond het liefst open zou snijden (die artsen en hun obsessie voor scalpels..). Op hevig aandringen van Tom werden we dus toch maar naar het 'Westerse Paviljoen' gereden. Gereden ja, in een golfkarretje, terwijl om ons heen Vietnamezen half lagen te sterven, wachtend op hulp. Geld werkt hier (daarover later meer). In het Westerse gedeelte besloten ze al snel dat Tom ter plekke opengesneden zou worden in de 'minor surgery room'. Om er vervolgens achter te komen dat er nog een stuk hout van een halve cm ergens in z'n teen verstopt zat. Langer wachten had kunnen leiden tot infecties in z'n voet, been en mogelijke amputatie. Hoppa! De daaropvolgende drie dagen zaten we elke ochtend in het ziekenhuis voor controle, en dus werden het verplichte rustdagen in Hue. Naast het bezoeken van de oude citadel vol paadjes, vervallen tempels en binnentuinen, hebben we vooral de binnenkant van koffietentjes, restaurantjes en een rooftopbar gezien. Wat in Hue helemaal geen straf is, deze stad is relaxt (en in het laagseizoen bijzonder rustig). Compleet uitgerust en met een niet-geinfecteerde teen stapten we na 4 dagen achterop de motoren van Thi en Thi (of Tu en Tu, lastig te zeggen met die Vietnamese namen), zogenaamde easyriders. Deze heren brachten ons naar Hoi An over de befaamde Hai Van Pass (ook bekend als Top Gear Mountain, want Jeremy en maten zijn er ook geweest). Zelf rijden leek ons om eerder genoemde reden helemaal niks. En laten we eerlijk zijn, lekker niks doen achterop een motor is ook stukken beter. Bergweggetjes langs kliffen en kusten, kronkelend omhoog en omlaag. Een frisse waterbron om in te zwemmen en scooters die bijna bovenop je knallen. Ik heb Thi (Tu) stevig in de houdgreep gehouden deze dag. Doodeng en bijzonder gaaf.  

Hoi An was en is onze lievelingsplaats. Zoals van velen. Ons hotel was gloedjenieuw, inclusief zwembad. Het stadje hangt vol lampionnetjes, leuke kleurtjes en roze bloemen. Hier aten we patat speciaal (we blijven Nederlanders), zaten we 2 uur gevangen onder onze strand parasol (want regen), fietsten we weer wat af , liet Tom kleren maken en kocht ik de perfecte leren tas (we twijfelen om aan het einde van onze reis even terug te vliegen om al het overgebleven geld stuk te slaan op leren tassen, maatpakken en schoenen). We bezochten ook de My Son ruïnes waar we leerden over de Cham people en levenslessen kregen (no money, no honey). Eigenlijk wilden we nooit meer weg, Hoi An ademt sfeer. Het is op en top genieten, ronddwalen en smoothies drinken. Maar we moesten naar Dalat, avontuur opzoeken. 

Dalat was koud maar prachtig. Bergen, landbouw, compleet anders. Mensen liepen in winterjassen en mutsen, wij op onze slippertjes. Ons doel hier: canyoningen, and so we did. Abseilen van watervallen, glijden van natuurlijke glijbanen en aanloopjes nemen om van 11 meter hoog een waterpoel in te springen. Waarschijnlijk het tofste wat we gedaan hebben in Vietnam. De kou (en het schimmelige hostel waar we zaten) konden we niet langer aan dan 2 dagen. 

Next stop: Mui Ne. Tom werd 30 en dus moest er op het strand gehangen worden, massages geboekt en BBQ gegeten worden. Als je in Mui Ne bent, moet je naar de zandduinen. 'De Sahara van Vietnam' volgens sommigen, 'De Hoge Veluwe' volgens ons. Desalnietmin een mooi gezicht. Verder is Mui Ne een walhalla voor kite surfers (verder is er niks te doen). Helaas, de prijzen om te kiten waren absurd hoog (hoger dan in Spanje) dus ik liet mijn kite wensen voor wat ze waren.  

De zandduinen en het kiten zijn beiden een goed voorbeeld om jullie mee te nemen in de wereld van de Vietnamees. Het tourisme is hier nog niet zo heel lang booming, waardoor ze nog niet helemaal snappen hoe het werkt. Ze lijken enkel dollar/dong tekens in hun ogen te hebben en wij zijn 'walking wallets'. Tours kosten hier (in verhouding) een vermogen, je krijgt er vrij weinig voor terug. Je wordt letterlijk voorgelogen in de informatie vooraf (waar je heen gaat, of alles inclusief is, wat je kunt verwachten, hoe lang het duurt). Daarnaast staan overal half gebouwde hotels, om ernaast weer aan een nieuw gebouw te beginnen. Als alles afgebouwd wordt, kan de halve wereldbevolking hier straks op vakantie, maar van de prachtige natuur is dan weinig over. Het land is under construction maar ze zijn vergeten een bouwtekening te maken. 

Goed, in elk land met opkomende toerisme zie je dit gebeuren. Maar niet alleen het geld beluste valt ons tegen, het is de hele houding van de mensen hier. Sorry als jij nu net gek bent op Vietnamezen, maar in onze ogen zijn het geen leuke mensen. Als ze niet aan je kunnen verdienen (buy something?) dan keuren ze je geen blik waardig. Even leuk een praatje maken? We kunnen op 1 hand tellen hoe vaak we dit hebben gedaan. Taxi chauffeurs hebben geen idee waar ze heen moeten en zeggen geen woord tegen je. Ze hebben totaal geen besef van het zorgen voor deze aarde (of het kan ze gewoonweg niet schelen) en gooien hun afval op straat, in het water, op het strand, naast de tafel, overal behalve in de afvalbak. Niet op het koraal staan? Daar hebben ze geen boodschap aan, alles voor de perfecte selfie namelijk. Ik ben geen wereldverbeteraar, maar dit gedrag maakt me woedend. Inmiddels zijn we via Ho Chi Minh City (nietszeggende metropool) en de Mekong Delta (wow!) op Phu Quoc beland. Een eiland wat het bovenstaande belichaamt. Het was hier ooit heel mooi, maar de paradijselijke stranden zijn omgetoverd in een soort vuilnisbelt in Salou. We zijn blij dat we Vietnam gaan verlaten hierna. Wat was het prachtig en wat hebben we genoten. Maar wat hebben de Vietnamezen ook een negatieve stempel gezet op onze belevenissen. That being said, het eten is hier wel geweldig en de koffie to die for. En terwijl ik dit schrijf lig ik aan een prachtig zwembad onder een palmboom (met twee enkels in het ijs, want die zijn verstuikt, maar daar wil ik niet over praten verder). 

Het past ook allemaal wel weer in het plaatje van de niet bestaande regels. Haaientanden hebben ze hier in ieder gevalt niet. Wel haaievinnensoep, snakewine en overheerlijke broodjes. Dus waar zeur ik ook eigenlijk over? Ik zou ook uitgescholden kunnen worden door dikkie dik op een Vespa in Amsterdam.