Thailand 1.0: Lets go diiiving!

Jill Witteman
Sep 25, 2017
10 min read

Ik ga je een vraag stellen die je eerlijk voor jezelf moet beantwoorden. Als er op het vliegveld omgeroepen wordt dat er geboard kan worden, ben jij dan een van die mensen die direct in de rij gaat staan? Om daar vervolgens nog 20 minuten te blijven staan terwijl je ook lekker had kunnen chillen op die stoeltjes bij de gate? En als het vliegtuig land, behoor jij tot de mensen die nog voordat de slurf aangekoppeld is, al in de startblokken staat om het voertuig te verlaten? Staand in de rij natuurlijk. Ik zal ook eerlijk zijn, tot een paar jaar terug was ik ook een van die personen. Nu op reis zie ik dat het niet beperkt blijft tot Nederlanders of tot vliegvelden. Terwijl ik bovenstaande schreef (ontspannen op een stoeltje) stond er een enorme rij aan mensen te wachten totdat ze de boot van Koh Pangnan naar Koh Tao konden boarden. De boot zelf was nog in geen velden of wegen (of wateren) te bekennen. In de rij om de bus in te mogen of de grens over te lopen. Why? Voelen we met zijn allen een enorme angst om de boot te missen (haha)? Of zijn we werkelijk zulke kudde dieren, als 1 schaap gaat staan dan doen we het allemaal maar? Niet nadenken. Als een school vissen allemaal dezelfde kant op. Dit laatste kan ik eigenlijk wel weer begrijpen. Onderwater is het namelijk erg fijn, ben ik achtergekomen. Dit was namelijk niet onze eerste trip naar Koh Tao deze reis. Say what? Twee keer naar dezelfde plek terwijl er zoveel nog onontdekte stukjes zijn in Azie? Ga daar maar eens voor in de rij staan. Let me start at the beginning. Het is inmiddels alweer even geleden dat we besloten om vanuit Cambodja direct naar Thailand door te reizen. De bestemming was het duikersparadijs Koh Tao (ook wel doden eiland genoemd, google maar eens. Sorry mama's). Ons PADI Open Water halen was een van de zaken die hoog (goed, helemaal bovenaan) op ons lijstje stond van dingen die we in deze zeven maanden zeker wilden doen. Om op het eiland te komen was er echter één noodzakelijk kwaad wat overwonnen moest worden: weer een grote Aziatische stad. Bangkok. Had ik daar zin in? Neuh. Na alle verhalen over hoe smerig en arelaxed de stad is was Bangkok niet iets wat op ons lijstje stond. Het leek me dan ook mooi om als een van de weinige Azie reizigers te kunnen zeggen dat we BKK overgeslagen hadden (bleek dus niet echt mogelijk met ons budget).

Je voelt het wellicht al aankomen, Bangkok was top! Niks vies en arelaxed, na Cambodja en Vietnam leek de stad een schone oase vol prachtige tempels, wolkenkrabbers en fel gekleurde tuk-tuks. Ons hostel (inclusief kakkerlak Eddie, waarvan ik hoopte dat als ik 'm een naam gaf hij minder eng werd -niet gelukt) zat in de buurt van Kho San Road, dé backpackers straat. KSR is dus wel kut. Druk, vies, luidruchtig en er wordt om de twee meter aan je getrokken of je een maatpak, massage of iets smerigers wilt hebben. Maar als je deze straat even vergeet, is BKK een plek om je ogen uit te kijken, om je heen, omhoog en omlaag. We zagen voor het eerst tempels waar we niet binnen 5 minuten weer buiten stonden (zoals in Vietnam, ik heb het natuurlijk niet over Angkor Wat) en aten streetfood all day everyday. Zoals het bij Bangkok hoort dronken we een veel te duur biertje op een rooftopbar. Helaas moest Tom uiteindelijk naar beneden omdat zijn hoogtevrees het glazen hekje toch niet helemaal aan kon. Ik kreeg het voor elkaar om van de eerste Pad Tai zo misselijk te worden dat dit typisch Thaise gerecht er tot de dag van vandaag niet meer inkomt. Het gerucht dat de Thai zo vriendelijk zijn bleek ook te kloppen. Zo vriendelijk dat je het bijna niet door hebt als ze je een oor proberen aan te naaien. Alle bezienswaardigheden waar jij naar toe op weg bent zijn namelijk nét die dag dicht, of heel duur. Allemaal weten ze een beter of goedkoper alternatief. Een nieuwe smoes die ze aan hun arsnenaal toevoegd hebben is dat de dood van de geliefde koning roet in het eten gooit, omdat je geen zwart draagt bijvoorbeeld. Creatief, dat zijn ze wel, I’ll give ‘m that. Voor zover wij weten zijn we er redelijk ongeschonden doorheen gekomen. Nadat we de laatste dag door de stad getoured hadden met de local boat en skytrain was het moment dan toch daar: in de avond doken we de nachtbus in (not so great) en de ferry op. Onze timing was helaas iets ondoordacht. De dag voor onze aankomst op Koh Tao was de beruchte full moon party op Koh Phangan. Een groot deel van deze brakke feestgangers (in olifantenbroek, met nog dagen resten neon verf op zich uiteraard) reist traditie getrouw af naar het kleinere buureilandje om daar al duikend van hun kater af te komen (wat niet echt de de veiligste manier is, aldus PADI). Gelukkig had een van de duikscholen ons gewaarschuwd en hadden we net op tijd een guesthouse geboekt. Eenmaal aangekomen bleek wel dat we vijf dagen boven een bar zouden slapen. Oh joy. Het maakte allemaal niks uit, we zouden gaan duiken! Het eiland staat bekend om de belachelijk goedkope prijzen om te duiken. Waar je in Australie rond de 700 euro kwijt bent voor je Open Water brevet, betaalden wij een schamele 217 euro. De reden: er zijn zo'n 95 duikscholen die een prijzenoorlog voeren. Prima voor ons, maar hoe ga je bepalen welke van die 95 de beste is? Er zijn vele 'duikfabrieken' waar je met gigantische groepen les krijgt en op de boot zit. In je eigen taal, dat dan weer wel. Aangezien je onder water toch niet kunt praten, leek het ons prima om gewoon in het Engels les te krijgen en we kwamen terecht bij Scuba Shack. Beste. Keuze. Ever. In een groepje van 4 maakten we onze duiken, leerde we theorie en dronken we biertjes. Na 3,5 dagen waren we dan ook gecertificeerde duikers. Lucky us, onze laatste twee duiken waren bij Sail Rock, de beste divesite in de buurt waar ze maar eens per twee weken heen gaan en waar je bij andere duikscholen grof geld voor neer moet leggen. Het is een plek waar duizenden vissen zitten en de kans op whale sharks aanzienlijk is. De Whale sharks waren waarschijnlijk nog brak (we doken om 7 uur 's ochtends het water in) en bleven in bed. De overige vissen waren fantastische. Scholen vis die elkaar kruisen, rijen aan baracuda's, prachtig koraal. Dat dit de laatste duik was deed een beetje pijn. Een grote reden dat ik op reis wilde was om even een beetje rust in mijn kop te creeeren. Ik had me voorgenomen om elke dag te mediteren, meer in het 'nu' te leven ipv altijd maar vooruit te denken. Of dat tot nu toe succesvol was? Nope. Totdat ik een wetsuit aantrok, een regulator (dat ding waardoor je adem haalt) in mijn mond stak en me liet afzakken naar de bodem van de zee. Duiken is echt het meest gave wat ik ooit gedaan heb. Gelukkig denkt Tom er ook zo over, waardoor de keuze om ook nog ons Advanced Open Water te halen snel gemaakt was. Whoops, op deze manier branden we ons budget er wel heel snel doorheen, maar dat is het helemaal waard. Plus, op Koh Tao is het cheaper dan waar dan ook op de wereld. Je bent dus eigenlijk een dief van je eigen portemonnee als je het niet doet, toch? We kregen een onderkomen wat door de duikschool geregeld was. Bungalowtje aan zee, niks mis mee! Inmiddels mogen we dus duiken, tot 30 meter diep, kunnen we navigeren met een compas, perfect in balans blijven onderwater, hebben we bij een wrak gedoken en ben ik een piepklein beetje over mijn angst heen om in het donker te zwemmen. Want ja, we hebben een nachtduik gemaakt. Na ongeveer 15 zenuwplasjes sprong ik dan toch echt in het donker de zee in. Waarna ik in mijn wetsuit nog zo'n 3 zenuwplasjes deed. Dat is niet erg, want de belangrijkste les van onze duikcursus was dat je alleen niet in de laatste 10 minuten in je wetsuit moet urineren. Lesson for life. Na 9 dagen op Koh Tao rondgehangen/rondgedoken te hebben moesten we maar eens verder. Los van de onderwaterwereld, een nabijgelegen eiland (je weet wel, waar iedereen die perfecte instagram foto's maakt) en het plaatsje waar ons appartement stond hadden we weinig gezien van het eiland. Sairee beach, klinkt idylisch toch? Ik help je even uit de droom. Sairee beach is denk ik het Blanes van Thailand. De olifantenbroek wordt hier uitgetrokken, en maakt plaats voor (te) kortgeknipte high waisted spijkerbroekjes met een bh of bikini topje erboven. Voor de dames uiteraard. De mannen dragen over het algemeen gewoon geen shirt. Stel je voor, roodverbrande, niet afgetrainde mannentorso's, overal. De droom van elke vrouw, right? Precies, ik weet ook niet wat er in de lucht zit in Koh Tao (verbrand plastic waarschijnlijk) maar iedereen wordt er hitsig van. Dit heeft wellicht ook te maken met de puberale leeftijd van het publiek hier. Oh en laat ik de verwondingen niet vergeten. Letterlijk 1 op de 20 loopt rond met enige vorm van verband of bloederige stukken vlees. Scooterrijden is niet voor iedereen weggelegd blijkbaar (even los gezien van de plaatselijke scootermaffia). Anyway, wij waren redelijk high van het duiken en vonden dit allemaal vooral erg verwonderenswaardig. Aapjes kijken was nog nooit zo intens. Wil jij nou wél de schoonheid van Dit eiland ervaren, dan raad ik je aan om vooral in een van de andere baaien te gaan zitten. Tenzij je zo veel gaat duiken als wij, want dan moet je gewoon naar Scuba Shack. BTW, Zo gelukkig als wij werden van het duiken, zo ongelukkig waren onze lichamen. Tom keelpijn, grieperig en koortstig, ik buikgriep (maak je geen zorgen, dat heeft mijn wetsuit niet mee hoeven maken). Goed, Koh Phangan was next. Je kent het wel van de beruchte full moon party. Zijn we niet geweest. ;-) Koh Phangan was voor ons vooral even heel hard chillen. 3 dagen lagen we op een prachtig strand, aten we curries en dronken we fruitshakes. Oh, ik ruik nog de kruiden in die perfecte Thom Ka Gai die ik at bij onze vrienden van de streetfood straat. Never better. Elke dag was hetzelfde en dat was perfect om de duik kater (een cocktail van nitrogen in ons bloed en een geweldige laatste avond op Koh Tao) te overkomen. Koh Phangan is overigens echt een prachtig eiland als je wegblijft bij Haad Rin (full moon teritory). Denk aan heuvelachtige wegen door de jungle, prachtige uitzichten en heerlijke baaitjes. Hoewel het altijd het plan was om na de duikcursus naar het noorden van Thailand te gaan, zijn we enigzins van richting veranderd. We waren nu toch in het zuiden, waarom niet die hele regio uitpluizen? Zo veel plannen en ideeën, alsof we alle tijd van de wereld hadden. Want dat gebeurde er in Thailand, ik vergat voor het eerst de tijd, thuis en alles daarom heen. Je begrijpt de schrik toen ik in Ao Nang mijn paspoort afgaf aan ons guesthouse en een blik op mijn visumstempel wierp. Alle tijd van de wereld? I think not. We hadden nog maar twee weken voordat we Thailand weer uit moesten. Oeps. Binnen twee dagen besloten we peperdure (voor ons budget) tickets naar Laos te boeken en onze laatste twee weken onvergetelijk te maken. Ao Nang was heerlijk toeristisch opgezet, maar door het laagseizoen konden we chillen in een resortje inclusief zwembad voor weinig euro’s. We kwamen bij toeval terecht op een eiland waar je enkel naar toe kunt lopen als het eb wordt en we ontdekten het prachtige Railay Beach. Een plek waar de plaatjes nu eens wel kloppen, zo mooi. Inclusief viewpoint waar je ongeveer je leven moest wagen om er te komen. Doen wij gewoon (op dat moment was ik iets minder stoer en kon ik enkel de hele klim vloeken). Ook zouden we in Ao Nang een prachtige tour doen naar een stel onbewoonde eilanden, als ze ons tenminste niet vergeten waren op te halen (dat is hoe wij denken dat het gegaan is, de tour organisator blijft erbij dat de trip ineens niet meer door ging). Tevens verkende ik de toiletpot, dankzij een milde voedselvergiftiging. Je reist niet echt door Azie zonder dat je dit meepakt, toch? Ao Nang werd opgevolgd door Khao Sok. De reis er naar toe was niet compleet zonder wat onverklaarbare vertraging (we deden er slechts drie uur langer over). Het maakte niet uit want voor deze eindbestemming had ik nog wel twee dagen willen reizen, zo mooi! Een rustig dorpje van 1 weg tussen bergen van groen, prachtige wolken luchten en een rivier. Plus een heerlijke bungalow voor weinig moneys. We like. In Khao Sok national park maakten we een twee daagse tocht. Met een longtail bootje werden we diep het park ingebracht over een intens groen meer. We sliepen in bamboo hutjes op het meer en doken, sprongen en hikten in en door het water en de jungle eromheen. Terwijl achter onze hutjes, op het land een apenfamilie aan het spelen was. Dit is echt een stukje unspoiled Thailand en een hoogtepunt van onze reis. Ik kan nog steeds wegdromen bij de gedachte aan Khao Sok. Uiteraard kon ik ook heel goed wegdromen bij de gedachte aan nog een duik. Dus besloten we onze laatste dagen Thailand te spenderen op Koh Tao. Yes, nog een duikje maken en eindelijk het eiland verkennen. Voordat we het wisten zaten we weer in een van de bungalows en hadden we niet één maar vier duiken ingeboekt. Qua gezondheid leek Koh Tao voor ons een beetje vervloekt. Ook deze keer was de fitheid ver te zoeken. Om kwart voor 5 in de ochtend ging de wekker, stopte ik me vol met pijnstillers en gingen we duiken. Zodat ik me in de middag met intense hoofdpijn lekker ellendig kon voelen. Oververhitting en dehydratie, perfect als je in een bungalow zonder airco verblijft. ;-) Dat eiland verkennen, dat is er dus uiteindelijk toch niet meer van gekomen.. nevermind, want we hebben onze mooiste duiken tot nu toe gemaakt. Perfecte zichtbaarheid, lange duiken (yes, Tom en ik zijn super zuinig met onze zuurstof en kunnen rustig een uur onderwater blijven) en ontelbaar veel vissen. We hebben ons nog net niet ingeschreven om duikinstructeur te worden (dat laat de portemonnee niet toe), maar ineens snap ik wel heel goed waarom mensen dat wel doen. Geen zorgen mama's, onze terugkeer staat nog steeds op de planning (met iets meer tegenzin wellicht). Maar verwacht dan niet dat we als eerste uit het vliegtuig komen, dat laten we over aan al die mensen die graag in de rij staan.